Staroświeckim pączkiem trafiwszy w oko, mógłbyś je podsinić. Dziś pączek jest tak pulchny, tak lekki, że ścisnąwszy go w ręku, znowu rozciąga się i pęcznieje, jak gąbka do swojej objętości, a wiatr zdmuchnąłby go z półmiska – pisał z właściwym sobie humorem Jerzy Kitowicz (1727-1804). Choć nie wiemy, jak dawniej smakowały pączki, dziś można powiedzieć, że są one „specjałem godnym salonów, łagodnie rozpływającym się  w ustach, cudownym aromatem  jajek, masła i kremowej śmietany (Fritz Wernich 1875).

W dawnej Polsce tłusty czwartek upływała głównie na jedzeniu i piciu, a stoły aż uginały się pod ciężarem mis i półmisków, z tradycyjnymi, zapustnymi potrawami. W tzw. wyższych sferach od samego rana serwowano mięsa, głównie dziczyznę: pieczone sarny, kuropatwy, szynki z dzika, zajęcze combry z dodatkiem smakowitych sosów.

Jadano także wykwintnie przyrządzony drób np, indyki tuczone orzechami włoskimi dla dobrego smaku i delikatności mięsa, nadziewane rodzynki i migdały, pieczone kapłony i jarząbki, różnego rodzaju pasztety – o czym donosi dziewiętnastowieczny „Kurier Warszawski”.

W domach chłopskich natomiast gotowano dużo obficie kraszonego jadła: kaszy i kapusty ze skwarkami, stawiano na stołach słoninę i sadło, a u bogaczy również czujne kiełbasy (bo mocno pachnące czosnkiem).

Nigdzie jednak nie mogło zabraknąć smażonych na tłuszczu słodkich pączków. Mówiono nawet, że w tłusty czwartek należy zjeść tyle pączków, ile razy kot ogonem ruszy.

Życzymy zatem POWODZENIA!

Zuzanna Krótki

Przeczytajcie koniecznie

PRZEPIS NA PĄCZKI DOSKONAŁE

„Jeśli blade, szmalec nie dosyć gorący” –  przepis na „pączki doskonałe”

z dwudziestego ósmego wydania „Praktycznego kucharza warszawskiego” z 1918 roku